صنعتی به نام پرستاری کودک
پرستاري کودک، صنعت پولساز جديد در ژاپن
نویسنده: هادي نيلي
زندگیهای بهاصطلاح مدرن و بهروز، وقتی برای رسیدگی به کارهایی که تا پیش از این امری عادی و روزمره بود، باقی نمیگذارد.
روزنامه هرالد تريبيون از گرایش جدید خانوادههای ژاپنی به بهرهگیری از پرستارهای کودک خبر داده و به صنعت پولساز و نوظهور نگهداری از نوزادان و کودکان در ژاپن پرداخته است.
13 سال قبل، زماني که ياسوکو ناکاتا، شرکت «حمایت از خانواده» (Family Support) را براي ارائه خدمات پرستاري کودکان راه میانداخت، استخدام پرستار بچه فقط به اقليت بسيار ثروتمند ژاپن اختصاص داشت که آرامآرام در حال گذر از فرهنگ سنتي ژاپن بودند؛
فرهنگی که تربيت بچه را فقط برعهده مادر او ميداند اما حالا شرکت او هر روزه با درخواستکنندگان پرشماري روبهرو شده که دنبال پرستار بچه و مربي کودک میگردند و در بیشتر موارد، اين شرکت بهدليل کمبود نيروي کار مناسب، درخواست آنها را رد ميکند.
کار آنقدر بالا گرفته که همه پرستاران اين شرکت، براي تمام روزهاي کاري خود در يک سال آینده برنامهریزی کردهاند و جای خالی برای مشتری جدید ندارند!
با وجودی که همچنان باورهاي سنتي مردم ژاپن در این کشور قوت دارد اما نيازمندي به خدمات پرستاري بچه و مربيگري کودکان، اين روزها در ژاپن يکي از اصليترين کارهاي مورد توجه اقتصادي است
ناکاتا - رئیس این شرکت ارائهکننده خدمات پرستاری از کودکان - ميگويد که او در سال اول کارش با ضرر و زيان مالي روبهرو شد و پس از آن هم تا 5-4 سال درآمد چنداني نداشت؛ اما کسب وكار او رفتهرفته رونق گرفته است؛ به طوري که سال گذشته درآمد شرکت از 300ميليون ين (برابر با 7/2ميليون دلار یا همان 5/2 میلیارد تومان خودمان!) هم بیشتر شده است.
12 ساعت کار زنانه
اینکه چرا شرکت او اینطور دارد سود میکند، هیچ پیچیده نیست؛ زنان ژاپني روزبهروز بيشتر به کار کردن و رقابت با مردان در شغلهايي که تا پيش از اين خاص مردان شمرده ميشد، روي آوردهاند و اين باعث شده که بسياري از آنان روزانه حتی تا 12ساعت از وقتشان را در محل کار بگذرانند. روشن است که اين، باعث ميشود آنها براي کودکان خود، به پرستار يا معلم نیاز داشته باشند.
اين زنان نميتوانند فرزندانشان را در مهدکودکها يا کودکستانها بگذارند، چون اين مراکز حداکثر تا ساعت 4بعدازظهر باز هستند. غالباً همسران اين گروه از زنان هم مدتي مشابه را در محل کار خود ميگذرانند و در نتيجه تنها راهحل براي اين عده، استخدام مراقب کودک در خانه است
در این میان، خصوصيات روحي ژاپنيها - که حريم خانه خود را بسيار خصوصي ميدانند - باعث شده که مسئله انتخاب پرستار کودک براي خانوادههاي ژاپني به يک چالش مهم و سخت بدل شود. آنها مرتب درباره پرستار کودکشان از خود میپرسند: «این چه کسی است که میخواهیم به خانهمان راهش بدهیم؟
کمبود نیروی متخصص
در حال حاضر، نياز به پرستار کودک در ژاپن بسيار بيشتر از ميزان افراد متخصص شناختهشده در اين حيطه است. براساس آمار مؤسسه غيردولتي «پرستار بچه»، در کل ژاپن تنها 27هزار پرستار کودک - که در اين زمينه تحصيل کردهاند يا تجربه کافي دارند – وجود دارد که اگرچه نسبت به آمار 16هزارنفري سال2000 رشد داشته اما هنوز تا رسيدن به ميزان مورد نیاز (بيش از 60هزار نفر) فاصله زيادي دارد.
مگومي موتو - مدير بخش تبليغات يک اداره دولتي در توکيو که براي پسر 4سالهاش يک پرستار استخدام کرده– ميگويد: «اين روزها پيدا کردن یک پرستار کودک خوب، واقعا سخت است اما من خوششانس بودم که يک پرستار خوب پيدا کردهام. من 7 سال است که با يک شرکت براي تميز کردن خانه و رسيدگي به باغچه قرارداد دارم و همانها هم برايم يک پرستار خیلی خوب پيدا کردهاند؛ يک خانم مسن که هرچند تحصيلات خاصي ندارد اما خیلی مهربان و بچهدوست است.
حقوقمان کم است
یک خانم 37ساله هم ميگويد که ماهانه حدود 800 دلار (نزدیک به 700هزار تومان) به پرستار کودکش پرداخت ميکند تا 5 روز در هفته مراقب پسر او باشد. البته پرستاران کودک حرفهاي و تحصيلکرده، ماهانه بيش از هزار دلار (900هزار تومان) و گاه حتي تا 2هزار دلار (يك میلیون و 800 هزار تومان) درآمد دارند که چنین درآمدی، در جامعهاي مثل ژاپن درآمد نسبتا خوبي بهحساب میآید.
با این حال، افرادي که در اين زمینه کار میکنند، معتقدند که دستمزد آنها کافي نيست.
شينزا آبه 38ساله یک پرستار کودک است که در رشته پرستاري تحصیل کرده است. او ميگويد: «براي کار ما که روزي 10 تا 12 ساعت و گاه حتي بيشتر است و شامل نگهداري و پرستاري از کودک، غذا پختن و آموزش دادن به اوست، اين ميزان حقوق زياد نيست. ما دنبال اين هستيم که حداقل حقوقمان را به ساعتي 15 دلار برسانیم.
پرستار، مهم است
در ایالات متحده و برخي کشورهاي غربي، پرستاري از کودکان توسط نوجوانان و جوانان غيرحرفهاي دوست و آشنا - که به دنبال دريافت پول توجيبي هستند - صورت ميگيرد اما ژاپنيها هيچ ميانهاي با اين کار ندارند و البته باید هزینهاش را هم بپردازند.
آبه - یک محقق خدمات اجتماعي در ژاپن که تحصيلاتاش را در آمريکا گذرانده - ميگويد: «والدين آمريکايي فقط ميخواهند يکي مواظب بچهشان باشد و نگذارد که غرق يا خفه شود و يا از پله بيفتد و اگر هم وضعيت خطرناکي پيش آمد، با اورژانس تماس بگيرد؛ اما والدين ژاپني بهدنبال کسي هستند که با کودک آنها با مهرباني رفتار کند، به آموزش او اهميت بدهد و کودک را مثل کودک خودش بداند».
منبع: همشهری
